Rozdział 1.

       Pewnego dnia... Albo nie. Nie zacznę tak mojej historii bo to byłaby okropna nuda. To może rozpocznę od tego, że na maksa wkurzyłam się na rodziców, bo musieliśmy z cudownego Los Angeles przeprowadzić się aż do Londynu! Akurat się pakowałam, kiedy zadzwoniła moja przyjaciółka, Lizzy. Liz była bardzo przekonywująca gdy namawiała moich rodziców żebyśmy jednak zostali w LA, ale jej argumenty w stylu „ Los Angeles daje wiele możliwości, a Londyn to zapyziała dziura, w której mieszkają tylko tacy, którzy lubią się bawić w Sherlock`a Holmesa” nic nie zdziałały, bo starzy kupili już tam dom i zapisali mnie do nudnej szkoły. Poszłyśmy razem do mojego pokoju, kiedy zadzwonił telefon. To Jessie, mój przyjaciel.

- Czego chcesz? Nie mam nastroju! – wydarłam się do słuchawki.

- Czyli Liz się nie udało? Szkoda będzie mi Ciebie brakowało. Ciebie i twoich przypałów.

Uśmiechnęłam się do Lizzy, a ona mnie przytuliła, bo łzy pociekły mi po oczach.

- To nie fair! Ja nie chcę wyjeżdżać. Mnie też będzie was brakowało – powiedziałam, a on pożegnał się i powiedział, że przed wyjazdem (jutro, niestety) przyjdzie się pożegnać.

Rozłączyłam się i dalej pakowałam z pomocą Liz.

Nazajutrz, kiedy stałam przy samochodzie, zapakowana, zapłakana (rodzice nic sobie z tego nie robili) żegnając się z bliskimi, odwróciłam się do Jessie`go i Liz.

- Będzie nam cię brakowało. Ja i Jessie chcemy ci coś dać – powiedziała Lizzy i dała mi piękną ramkę (elektroniczną, bo Jessie lubił bawić się technologią) z naszymi zdjęciami, które same się przesuwały.

- To żebyś o nas nie zapomniała nawet jeśli codziennie będziemy się komunikować – dodał Jess. Znów się poryczałam.

Całą drogę o nich myślałam. O naszych przeżyciach oglądając zdjęcia. Nie znajdę już lepszych przyjaciół od nich. Tak bardzo kochałam tę dwójkę. Zastanawiałam się też, jak będzie wyglądało moje nowe życie. Wkrótce miało się zmienić o 180 stopni. Gdy dotarliśmy w końcu do Londynu, załamałam się. To jakbym przeniosła się do innej epoki. Do...średniowiecza! Masakra, wszystko było takie stare i okropne. Chociaż nasz nowy dom wyglądał nawet nieźle. Tak naprawdę nie mieszkaliśmy w samym Londynie tylko w miasteczku o nazwie Gloucester. Jakieś 15 km do stolicy. Okazało się, że wszystko już jest gotowe. Tylko się wprowadzić i w poniedziałek (a był piątek) miałam iść do szkoły! Koszmar. Cały weekend się denerwowałam, że będę pośmiewiskiem. Na początku następnego tygodnia pojechałam (przecież mam w końcu 17 lat!) moim samochodem do szkoły. Kiedy wchodziłam wszyscy się na mnie patrzyli. Na korytarzu napotkałam jedną dziewczynę więc zapytałam, czy wie gdzie jest biuro dyrektora.

-Nowa? Super! Oczywiście, że wiem. Zaprowadzę cię tam, a tak przy okazji jestem Kate.

- Tak. Dzięki jestem Kayla. Mogłabyś mnie przy okazji oprowadzić po szkole?

- No pewnie! Będzie świetnie! Do której klasy idziesz? Ja jestem w drugiej i tak naprawdę też jestem tu nowa, ale przyszłam 4 miesiące temu.

Kate nawijała i nawijała dalej, a ja jej słuchałam. Polubiłam tę dziewczynę. No i w końcu jest w tej samej klasie co ja.

____________________

Okej. To mój pierwszy rozdział. Nie bd chciały czytać, zrozumiem. ;]