Rozdział 8.

W niedzielę tak naprawdę nic się nie działo. Rano rodzice zaczęli mnie o wszystko wypytywać. Nie mówiłam im o tej całej scenie i w ogóle. Chciałam przed nimi to przemilczeć, ponieważ zrobiłoby się nieprzyjemnie. Poza tym nie mogłam się wprost doczekać poniedziałku, co było jak dla mnie nowością. Po południu przyszła do mnie Kate.

- Cześć! Chris już pojechał? – spytała na wejściu.

- Tak, rano. Przed wyjściem powiedział, że się nie podda. Masakra, totalna załamka – stwierdziłam.

- Oj, niedobrze. A wydawał się taki miły.

- Co ty, do cholery, wygadujesz dziewczyno?! To tylko pozory. Weź mi się tu nie zakochuj! – Jak on mógł ją tak omotać?! Nie czaję tego.

- Och przestań, przecież żartuję – uśmiechnęła się. – poza tym zapomniałam o wszystkim wtedy na scenie. To było jak marzenie! Masakra.

- Ha! Lepiej, nadal z tego nie mogę. Jakby to był sen, czy coś.

- No raczej! Okej ja muszę iść kochana. Zobaczymy się jutro w szkole. Pa – powiedziała, przytuliła mnie i poszła. Do końca dnia nie mogłam o tym wszystkim przestać myśleć.

Poniedziałek, nareszcie!! Szybko się ubrałam, zeszłam na dół i zjadłam śniadanie.

- Dokąd się tak spieszysz?! – zatrzymał mnie tata.

- Eee...muszę się jeszcze pouczyć i umówiłam się z Kat – co jak co, ale kłamać to ja potrafię. Zjadłam płatki i pobiegłam do auta. W 15 minut pokonałam całą trasę. Wchodząc do szkoły natknęłam się na Shane`a. Tak, tylko tego mi brakowało do szczęścia.

- Cześć! Miło cię widzieć Kaylo. Pierwsza część koncertu była spoko, ale druga już nudna, nie?

- Och nie! Druga jak najbardziej mi się podobała. A teraz cię przepraszam, umówiłam się z Katelyn. Trzymaj się – powiedziałam i szczerze mówiąc, uciekłam. Potem na piętrzy pod klasą, w której miałam lekcję stał Nath z kolegami. Przez cały czas mnie olewał, więc postanowiłam zagadać, bo miałam z nim historię. Usiadłam, a on najwyraźniej zmieszany powiedział, a raczej mruknął coś w stylu „Cześć Kayla” . Więc grzecznie sięprzywitałam i odwróciłam w drugą stronę. Spanikowałam.

- Masz naprawdę ładny głos – wypaliłam. Boże, ależ ja jestem głupia!

- REALLY?! Och dzięki – odpowiedział z uśmiechem.

- Jeej, naprawdę. Nie wierzysz w siebie? – zapytałam.

- Wierzę, ale miło było usłyszeć to z twoich ust.

Wtedy usłyszeliśmy dzwonek. Ta lekcja nadzwyczaj szybko nam zleciała, a on tak samo szybko się ulotnił. Nie wiem czy to co działo się w sobotę dla niego coś znaczyło, czy to był tylko mój cudowny sen, z którego nie miałam zamiaru się obudzić.

Taki nudny i krótki, ale jest.! Jestem w szoku, że ktoś wgl to czyta!; O Dziękuję Wam< 3